Jestem po operacji krtani. Mam kłopoty z mówieniem. Posiadam orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności. Mam też stwierdzoną całkowitą niezdolność do pracy i pobieram rentę z tego tytułu. Ubiegałam się o świadczenie uzupełniające dla osób niepełnosprawnych oraz dodatek pielęgnacyjny do renty, ale ZUS mi odmówił, ponieważ nie stwierdzono u mnie niezdolności do samodzielnej egzystencji. Czy rzeczywiście te świadczenia mi się nie należą?
Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 31 lipca 2019 r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji, świadczenie to przysługuje osobom, które ukończyły 18 lat i których niezdolność do samodzielnej egzystencji została stwierdzona orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji albo orzeczeniem o niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym i niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do służby i niezdolności do samodzielnej egzystencji.
Świadczenie uzupełniające przysługuje w wysokości 500 zł, jeśli osoba wnioskująca o jego przyznanie:
- nie ma prawa do emerytury ani renty i nie ma ustalonego prawa do innego świadczenia pieniężnego finansowanego ze środków publicznych, lub
- ma takie świadczenia, ale ich łączna kwota brutto nie przekracza 1272,08 zł.
Jeśli osoba ta pobiera emeryturę, rentę lub inne świadczenie finansowane ze środków publicznych i łączna kwota brutto tych świadczeń wynosi więcej niż 1272,08 zł, a nie przekracza 1772,08 zł, wysokość świadczenia uzupełniającego będzie niższa niż 500 zł i stanowić będzie różnicę między kwotą 1772,08 zł i łączną kwotą przysługujących świadczeń.
Warunkiem przyznania świadczenia uzupełniającego jest zatem niezdolność do samodzielnej egzystencji stwierdzona odpowiednim orzeczeniem lekarskim. Podobnie jest w przypadku dodatku pielęgnacyjnego do renty lub emerytury. Zgodnie z art. 75 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, dodatek pielęgnacyjny przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty, jeżeli osoba ta została uznana za całkowicie niezdolną do pracy oraz do samodzielnej egzystencji albo ukończyła 75 lat życia.
Niezdolność do samodzielnej egzystencji oznacza naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspokajanie bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację. Jeżeli stan Pani zdrowia nie uzasadnia orzeczenia o niezdolności do samodzielnej egzystencji, ani świadczenie uzupełniające, ani dodatek pielęgnacyjny nie przysługują. Od decyzji odmawiających prawa do tych świadczeń można odwołać się do sądu w terminie 30 dni od dnia otrzymania decyzji.
Może Pani natomiast ubiegać się o zasiłek pielęgnacyjny. Zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych, zasiłek pielęgnacyjny przyznaje się w celu częściowego pokrycia wydatków wynikających z konieczności zapewnienia opieki i pomocy innej osoby w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Zasiłek pielęgnacyjny przysługuje:
1) niepełnosprawnemu dziecku;
2) osobie niepełnosprawnej w wieku powyżej 16. roku życia, jeżeli legitymuje się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności;
3) osobie, która ukończyła 75 lat.
Zasiłek pielęgnacyjny przysługuje także osobie niepełnosprawnej w wieku powyżej 16. roku życia legitymującej się orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, jeżeli niepełnosprawność powstała w wieku do ukończenia 21. roku życia. Zasiłek pielęgnacyjny przysługuje w wysokości 215,84 zł miesięcznie. Wniosek o przyznanie zasiłku należy złożyć w wydziale urzędu gminy/miasta zajmującym się przyznawaniem i wypłatą świadczeń rodzinnych. W wielu gminach sprawy te załatwiają ośrodki pomocy społecznej.
